zaterdag 6 april 2013

Autisme

Eigenlijk wilde ik een hele andere post maken, maar dat kan nog wel even wachten.
Ik heb nog even getwijfeld of ik dit wel moest delen met jullie, iets persoonlijks, of jullie daar wel op zitten te wachten. Ik heb tenslotte een 'woonblog' en niet een 'dit is mijn gezinblog'
Maar ik zat net de Vrouw (bijlage op vrijdag bij de Telegraaf) te lezen, een mooi interview met
Marion Pauw.
Ze is thrillerschrijfster, haar boek Daglicht is verfilmd met in de hoofdrol Angela Schijf en is vanaf 11 april in de bioscoop te zien.
Ik heb al eerder in interviews gelezen dat Marion een autistische zoon heeft.
Ik heb niet een maar twee autistische zonen.
In het interview werd haar deze vraag gesteld:

"Je hebt zelf een zoon met Asperger.
hoopte je met Daglicht meer begrip voor autisme te creeëren?"

Marion antwoordt daarop: "Ik heb met het boek laten zien dat iemand met autisme vaak niet in staat is om alle impulsen en signalen op de juiste manier te verwerken, waardoor de wereld nogal vijandig kan overkomen.
Sommigen keren in zichzelf, sluiten zichzelf af. Anderen worden juist weer agressief.
Ik hoopte dat mensen niet alleen meer begrip zouden krijgen voor autisme, maar ook voor de moeders van deze kinderen.
Ik heb vroeger veel kritiek gehad. Als bij mijn zoon de stoppen doorsloegen, was het commentaar niet van de lucht. Dan lag het aan mij, omdat ik niet streng genoeg was of weet ik veel wat verkeerd deed.
Mensen denken vaak dat kinderen maakbaar zijn. Dat als je maar de juiste knoppen indrukt,
ze volmaakte robotjes worden.
Ik heb me heel vaak machteloos en gefrustreerd gevoeld.
"Zie je niet hoe ik aan het worstelen ben?"dacht ik dan. "Zie je niet dat ik echt mijn uiterste best doe?"
Ik ben weleens in huilen uitgebarsten in de supermarkt, omdat mijn zoon op de grond lag te krijsen
en een wildvreemde man tegen me zei: "Nou, ik zou wel raad weten met zo'n kind!"
Nu is mijn zoon 14 en is het niet meer zo zwaar. Ik ken zijn gebruiksaanwijzing en heb zijn leven zodanig ingericht dat hij goed kan functioneren.
Hij heeft zijn plek gevonden, weet waar zijn struikelblokken liggen.
Kan aangeven wat hij wel en niet wil.
Als je hem zou zien, zou je hem een hele normale jongen vinden"

Ik vond het allemaal zooooo herkenbaar, de onzekerheid, het onbegrip van vreemden, maar ook van familie hoor. Ik dacht in het begin ook dat het aan mij lag. Ik kon geen goede moeder zijn, ik kon mijn kinderen niks leren, ik deed het opvoeden helemaal verkeerd.
De allereerste keer met mijn oudste kind naar de psychiatrische afdeling van het UMC, de lange gang er naar toe... vreselijk. Als je kind geboren wordt en alles zit erop en eraan en haalt een hoge apgar score, dan denk je echt:
Zo ik heb een gezond kind, ons kan  niks meer gebeuren. Niks bleek minder waar...
Dat ging allemaal door mij heen, tijdens die wandelgang naar de psychiatrische afdeling, je verwacht gewoon niet na de geboorte van je kind dat je ooit op die afdeling terecht gaat komen voor onderzoeken/
Nou en dan zit je daar in de wachtkamer, met je oudste kind van 4 jaar en wat doe je dan? Je gaat de andere ouders bekijken die ook zitten te wachten met hun kind. Die ouders waren ook gewoon mensen zoals jij en ik, daar zag ik niks raars aan, erg he dat ik zo dacht. Dat het normale mensen niet kon overkomen.
Als je kinderen krijgt verwacht je ook niet met psychiaters, psychologen, orthopedagogen, logopedisten, therapeuten, enz, enz, te maken te krijgen.
En dan komt de diagnose en het rouwproces, want dat is het, het is echt rouwen, je moet het verwerken en dat heeft tijd nodig.
Ik ben er 2 keer doorheen gegaan, want met mijn tweede begon het weer van voorafaan.
De oudste heeft klassiek autisme en ADD en de middelste klassiek autisme.
Je ziet niks aan ze, als je het niet zou weten, ze hebben knappe koppies, ik ben apetrots op ze!!




Tegenwoordig vallen alle bovenstaande stoornissen onder Autisme.
Nou leg dan maar eens aan een leek uit wat Autisme is.

Bij Autisme hebben mensen problemen op sociaal, psychisch en motorisch gebied.
Een autist heeft het moeilijk met sociale contacten. Meestal lukt het hem niet om ze te maken of hij ziet er het nut niet van in. Iemand met autisme is heel erg op zichzelf gericht.

Sommige mensen denken dat autisme alleen bij mensen voorkomt die zwakzinnig of laagbegaafd zijn. Dat is niet waar, autisme komt ook voor bij hoogbegaafde mensen.
Eigenlijk op elk niveau kun je autisten vinden, het IQ heeft er niks mee te maken.

Autisme komt voor bij 5 op de 10.000 mensen. Dan kun je nagaan dat er op de wereld ongeveer 3.000.000
autisten zijn en in Nederland 8.000 autisten leven en dan zijn er ook nog genoeg volwassenen die het hebben zonder dat ze het weten, vroeger was er veel minder over bekend. Dat geldt overigens ook voor ADHD er wordt steeds vaker bij volwassenen ADHD geconstateerd.

De kenmerken van autisme is een ellenlange lijst.
Voor elke autist is de combinatie van eigenschappen weer anders. Zet er 100 naast elkaar, ze zullen alle 100 verschillend zijn. Zo zijn mijn 2 zonen echt een dag en nacht verschil.
Autisme is iets, wat onafhankelijk is van karakter of persoonlijkheidseigenschappen.
Er bestaan ook sociale autisten, autisten die vooral aan anderen denken, verlegen autisten, spontane autisten enz. enz. Autisme komt bij allerlei verschillende mensen voor, met verschillende opleidingsniveaus, wel of niet getrouwd, wel of geen kinderen, wel of geen werk, wel of niet zelfstandig wonend.
Ook kunnen sommige eigenschappen zowel positief als negatief zijn, zowel een sterke als een zwakke kant.

Het is deze week De Week Van Autisme




Een lange post, ik hoop dat jullie het interessant vonden.


Liefs Monica

27 opmerkingen:

  1. Lieve Monica, Ik moest huilen toen ik het las. Wat heb je het mooi verwoord, en wat is het herkenbaar. Laatst zei iemand tegen me wat is Rick egoïstisch he? Ik heb haar uitgelegd wat er in zijn breid omging. Om egoïstisch te zijn moet je je bewust zijn van de intenties en belangen van een ander. Dit bewustzijn ontbreekt bij Rickje. Zijn eigenbelang is het enige dat telt zonder stil te staan bij het belang van de ander. Als het gaat om geduld is hebben een haast niet te overbruggen fase hij moet onmiddelijk in zijn behoefte worden voorzien. Gebeurt dat niet dan is het huis te klein. Zorg delen maakt het minder zwaar. Ik heb het boek "Wat jij ziet en wat ik voel" de binnenkant van autisme van Kathy Hoopmann. Toen ik het boek voor ging lezen was er herkenning bij Rick. Bijvoorbeeld over de vreemde samenstelling van eten, over geluiden enz. enz.
    Wat wij veel later hoorden wat dat mijn dochter ook licht autistisch is. Dat hebben wij helaas nooit geweten. Nu vallen er veel dingen op zijn plaats en kunnen we er over lachen en huilen. Meis ik weet hoe zwaar het is en heb grote bewonderen voor je. Want zwaar is het.
    Liefs Anneke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Daar ben ik weer. Ik ben helemaal vergeten te schrijven hoe geweldig ik het vind dat Symen een spreekbeurt heeft gegeven. En wat spannend dat interview ik ben zo benieuwd naar de reportage.
    Een fijn weekend met je gezin hoor.
    XXX Anneke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat bijzonder dat je dit met ons wilt delen. Ik kan me goed voorstellen dat dit heel erg moeilijk is. Mijn dochter haar beste vriendinnetje is autistisch. Dus ik maak het van redelijk dichtbij mee. Het is het goed dat er tegenwoordig meer openheid over is zodat de omgeving meer begrip krijgt voor autisme. Dan oordelen mensen ook niet zo snel. Ik vind het ook ontzettend dapper dat je er zo open over bent.
    Groetjes van Aleta

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind het juist mooi dat je hier over schrijft. Je hebt dan wel een woonblog, maar in jullie woonhuis wonen ook mensen...deel dat dus maar gerust. Mijn jongste dochter heeft ADD - ze is 15, vorig jaar werd de diagnose gesteld - maar los van de problemen op school en thuis met het maken van huiswerk functioneert ze gelukkig goed en heeft ze geen problemen op het sociale vlak. Maar als ik zag hoe druk wij er al mee waren voordat na alle onderzoeken de diagnose kon worden gesteld (ik kon op een gegeven moment geen lijst meer zien, tjonge...wat moest er veel worden ingevuld)...dan heb ik er wel beelden bij hoeveel energie jou dat heeft gekost. De diagnose geeft overigens wel rust, ik begreep haar daardoor veel beter en kan het naar anderen toe nu ook beter uitleggen. Ze doet dit jaar nog VWO maar gaat na de zomer waarschijnlijk terug naar HAVO...dat hadden we vroeger nooit verwacht want ze was de beste van de klas. Maar dat laatste boeit mij niet, het gaat ons om haar geluk en zo komt ze er ook..dat weet ik zeker.

    Wat goed dat de spreekbeurt van je zoon zo geweldig is verlopen. Goed ook voor zijn zelfvertrouwen, zo ziet hij dat hij toch echt wel tot goede prestaties in staat is.

    Ik denk dat je aan de reacties wel kunt zien dat in veel gezinnen iets soortgelijks speelt. Wees jij maar trots op je drie kinderen, dat verdienen ze alle drie, hoe ze ook zijn.

    Ik wens je een heel fijn weekend. Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Juist mooi dat je, ook al heb je een woonblog, hier toch over schrijft! Hier in huis 2 pubers waarop 'stickertjes' geplakt zijn; overigens allebei totaal verschillende diagnoses en ook 2 totaal andere pubers. Maakt het leuk maar af en toe intensief en saai is het hier nooit; 'never a dull moment' is niet voor niets onze huisslogan :-)

    Hoe ze ook zijn, wat voor opleiding ze doen, maakt niet uit, als ze maar gelukkig zijn, da's veel belangrijker! Zie wat zo'n spreekbeurt aan zelfvertrouwen doet, onbetaalbaar toch?! En ach af en toe die scherpe opmerkingen van buitenstaanders die hoor ik allang niet meer. Wees vooral maar trots op je drietal!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb helemaal geen ervaring met autisme. Maar wat was ik geroerd door je logje. Zoals Ingrid al zegt: je hebt een woonblog maar in je huis wonen ook mensen. En die vormen toch het belangrijkste onderdeel, al is je huis nog zo mooi.
    Ik kan me voorstellen hoezeer je vroeger leed onder het commentaar van onwetende omstanders. Dat is al erg bij een krijsend kind zonder beperking, laat staan in jouw geval. En wat fijn dat de opvoeding nu gemakkelijker gaat en dat je zonen het zo goed doen. Dat zal zeker te maken hebben met jullie inspanning en inzet.
    Je mag terecht trots zijn op je kinderen en op jullie zelf, hoor!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat heb je het mooi verwoord, en heel herkenbaar, ook wij hebben een zoon met een "gebruiksaanwijzing".
    En ik keek ook in de wachtkamer naar de mensen die er zaren, en die waren inderdaad ook heel gewoon! en ook ik dacht het ligt aan ons, maar onze dochter dan, die doet het goed.. nee het ligt niet aan ons. och... monica ik kan er wel een boek over schrijven...en ik kan me voorstellen hoe moeilijk het voor jullie geweest moet zijn en nog is als je het 2 keer meemaakt.
    Wij hebben door alles wat we met onze zoon meegemaakt hebben, veel vrienden verloren, die snapte het niet, waarom hij er op ieder feestje bij was, waarom alles alleen om hem draaide in het gezin... in het begin trok ik het me aan, maar ik had al snel zoiets van.. nou dat zijn dan geen echte vrienden.

    Maar wat goed van die spreekbeurt over de Titanic, dat is echt super dat hij daar een ruime voldoende voor gehaald heeft.
    Mijn zoon zit ook op special onderwijs, en loopt zelfs al een paar dagen stage, uiteindelijk gaat het wel goed komen, maar ik denk dat ik hem zomaR niet los kan laten.

    Bedankt dat je dit met ons hebt willen delen, ik voel me soms onbegrepen op dit gebied.
    Hier put ik weer energie uit, want nee, ik ben niet alleen!

    Fijn Weekend,
    inge, my choice

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Goedemorgen Monica,
    Wat heb ik een bewondering voor je, ik weet een beetje hoe je je soms gevoeld moet hebben,ik heb een kleinzoon met een lichte vorm van autisme en mijn dochter heeft ook heel wat opmerkingen moeten verduren zelfs van haar vader (mijn ex) en zijn vrouw, ze maakten duidelijk onderscheid tussen de twee kleinzonen,waar mijn dochter dus heel verdriet van heeft gehad.
    Gelukkig gaat het goed met mijn kleinzoon doet dit jaar examen voor Havo en is bezig met zijn rijbewijs.
    Nu even wat anders wat een prachtige inrichting accesoires nu ja teveel om op te noemen
    ook maak je hele mooie foto's!Ik geniet van je blog en straks in WLS.

    fijn weekend en ga zo door met alles.
    lieve groet Ada.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat goed van je dat je dit aan ons laat weten ,ik heb geen ervaring met autisme dus vind ik het heel interessant om dit te weten.Ik heb echt respect hier voor want jeetje voed maar eens kinderen op die dit hebben ,en waar je doorheen gaat .En dan de spreekbeurt van je oudste zoon ,wat gaaf dat hij er een voldoende voor heeft gehaald en wat trots ben je dan hé!
    Wees maar trots op je kinderen en voor jou nogmaals respect !
    Liefs Ida

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hallo Monica,
    Wat ontzettend moedig van je, deze post!! Ik kan me je twijfel over (te) persoonlijke dingen op je blog vertellen, heel goed voorstellen (zo ben ik ook), dus daarom ontzettend knap dat je het toch gedaan hebt. Ik ben er inmiddels wel achter dat iedereen zijn verhaal heeft en zijn rugzakje (wat meer of minder) vol heeft.........
    Ook in ben zo'n bezorgde moeder die de kinderen het liefst voor alles zou willen beschermen (die van mij zijn inmiddels al een stukje ouder) maar er heeft eens iemand tegen mij gezegd......kinderen zijn net "stompe" potloodjes.......... ze moeten zich kunnen "schuren" aan fijne maar ook aan vervelende dingen, zodat ze een prachtige punt kunnen ontwikkelen.............NU ik het overlees denk ik ineens huh......een kind is een potlood........help.........maar ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel!!
    Knap van Symen, een mooie beoordeling voor zijn spreekbeurt en wat een fantastische juf, die haar emoties voor de kinderen durft te tonen!!
    Fijn weekend,
    Liefs,
    Tina

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat lief dat je het met ons wil delen.

    fijn weekend.

    gr. Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat goed van je Monica om het op deze manier ook met ons te delen, je verwoordt
    zo goed wat je voelt en hoe het is om twee kinderen met deze beperking in huis te hebben en te begeleiden in al hun keuzes, moeilijk in deze harde wereld waarin mensen graag etiketjes plakken zonder dat ze soms weten wat het inhoudt.
    In mijn groep heb ik 3 autisten en wij noemen ze ook onder de paraplu van autisme, hun eigenschappen verschillen zo van elkaar, ze moeten in een groep van 33 overleven, ik heb bewondering voor die kids en probeer ze ook in alle opzichten te begeleiden, tot hoe lang nog denk ik soms...wanneer moeten we de stap nemen voor SBO...
    Heel veel succes en sterkte met alle hobbels die nog komen en waar je tegenaan loopt.
    Wees trots op Symen die dan zo een spreekbeurt houdt...voor alle mooie momenten die je met elkaar deelt.

    Een lieve groet voor jou,
    Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Je had het er al eens over gehad. En het is in eerste plaats ook jouw blog, en dan mag en kun je schrijven wat jij wilt. Het gaat ook over wat jou bezig houd en dit laat weer een heel andere Moon zien dan wij denken.
    Over denken gesproken, bij mij in de straat woont een gezin waarvan het kind wel heel lang in een wagen zat. Dan dacht ik weleens, "waarom laten die ouders dat kind niet gewoon lopen" hij was al zo groot, en een prachtig kereltje om te zien met zijn krullenkop. Tot ik hoorde dat hij dus ook een soort van autisme had. Toen ik later eens zag wat er allemaal gebeurde als ze hem lieten lopen. Jonge, wat een respect heb ik voor die ouders gekregen, want het valt zeker niet mee.
    Vanaf dat moment bekijk ik kinderen toch anders, want je kunt inderdaad aan de buitenkant niet zien hoe ze zijn.

    En zeg maar tegen Symen dat wij blogdames ook een beetje trots zijn op zijn resultaat van de spreekbeurt. En ook een beetje op jouw, want je hebt hem goed geholpen.

    Fijn weekend
    Liefs Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Lieve Monica....tuurlijk is het een mooie post...dit is jouw blog jouw leven meis.....ben blij met je eerlijk en openheid...zo bijzonder.....hele goede vrienden van ons hebben ook een zoon met asperger syndroom...zo bijzondere jongen echt een heerlijke vent .....we hebben hem zien opgroeien.....en hij mag er zijn nu 17 jaar !!...dus ik weet wat er in je omgaat hoor...maak de zorgen van dichtbij mee......heel fijn weekend...liefs Ria....zzz..

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik vind dat je zulke dingen best mag vertellen. Er is helemaal niks mis met jouw stoere jongens. Gelukkig dat het nu allemaal een naam heeft en ontdekt wordt, zodat er van alles aan gedaan kan worden en ook dat je er zo goed mee om kan gaan. Geniet van ze!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat goed van je!
    Eerlijk gezegd was ik helemaal vergeten dat het de week van Autisme is, het raambiljet (wat bij het blad Autisme zat)
    lag notabene klaar:)
    Je leest het al...ook hier zijn de rugzakjes aanwezig!
    En ook hier hebben we hele taaie jaren gehad, maar al zeg ik het zelf, wat kan een gezin hier ook mooi uit komen..
    Natuurlijk gaat het nooit over en natuurlijk zijn er hele lastige dingen en hebben we nog puberjaren te gaan..maar toch..mijn persoonlijke kijk op heel veel dingen is zoveel rijker, zorgvuldiger, geduldiger...
    En mijn lieve puber met klassiek autisme en mijn middelste met ADHD en mijn jongste met ??...(stel ik nog lekker even uit :)) het zijn schatten en ik geniet van de kleine stappen vooruit en hun overwinningen op de moeilijkheden van hum leven!
    Heel veel sterkte..
    Oh ja..het moeilijkste was en is de mensen om je heen die het beter weten :(
    Knap van je zoon, een super resultaat!
    Ik heb een broer die helemaal Titanic idolaat is en er alles over spaart en weet...dus ben volledig op de hoogte :)
    Fijn weekend,
    Lieve groet,
    Hannie

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Lieve Monica,
    Wat moedig dat je ons dit verteld. Ook deze dingen horen bij het leven en worden,zoals je al beschrijft, lang niet altijd begrepen. Met alle gevolgen van dien.
    Soms is het ook fijn om het te delen.
    Ik ervaar het dat ik dan meer respect voor jullie en je kinderen krijg omdat jullie zo je best doen om je kinderen gelukkig te maken en ergens te brengen.
    Ik vind het prachtig die spreekbeurt en geef hem een groot compliment!

    Liefs, Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Dankjewel voor je openhartige post! Mijn jongste heeft ADHD en ook wij zijn door de mallemolen gegaan. Maar alles valt op zijn plek. Nee, hij kán er niets aandoen. Nee, wij dóen het niet fout. Nee, het is niet makkelijk. Maar wel waardevol. Je leert je omgeving kennen, je familie. Mensen die hem en dus ons ontwijken. Kinderen die wel met hem willen afspreken, maar als ze bij hun ouders komen om het te regelen, opeens een dringende afspraak hebben...Familie die het niet begrijpt en het dus negeert...Je leert er mee omgaan, maar je voelt ook de steek door je hart...
    Hij krijgt nu medicatie en het gaat supergoed met hem. Hij heeft zijn pieken en dalen en die zijn bij ADHD-ers heftiger. Rust en structuur is belangrijk. Wij hebben dat moeten leren. Ook zijn broer en zus moeten er mee leren leven, wat soms ook spanningen geeft. Maar samen komen we er wel uit. We zijn een hecht team. En super-trots op onze kinderen!
    En jij kunt ook trots zijn op jouw juweeltjes! Wat doet het mij goed om jouw verhaal te lezen en terwijl ik dit typ, stromen mij de tranen over de wangen...Petje af, hoe jij dit aanpakt. En hoe herkenbaar de strijd om erkenning! Nee, onze kinderen zijn niet lastig, hebben alleen een extra gebruiksaanwijzing. Ze beleven alles intenser of gewoon anders. Maar maakt dat de wereld niet juist mooier? Laten zij ons niet juist zien, dat het ook anders kan? Niets standaard is? Het leven is een bonte verzameling van bloemen. En ook al vindt je alleen de witte bloemen mooi, de blauwe schitteren net zo mooi...
    En je zoon kan trots zijn op zijn geweldige spreekbeurt (toppie!!) en zijn geweldige moeder!!
    Liefs, Peetje

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Goed, dat je er aandacht aan besteed! net als met wonen ben je er dagelijks mee bezig. Knap dat je er zo goed mee om kan gaan. Zo zie je maar elk huisje heeft zijn kruisje...

    Groetjes Sot & Tof



    BeantwoordenVerwijderen
  20. Hoi Monica, Aan je reacties te lezen, kun je wel zien dat het leeft bij veel mensen.
    Autisme daar hebben toch veel mensen mee te maken. En je beschrijft het zo mooi, dat ik begrijp hoe je je voelt voor je zoon's spreekbeurt. Je kunt trots op hem zijn.
    Het is ook fijn dat je dit op je blog schrijft. Wonen is inderdaad je huis, maar ook de bewoners. Ik vind het fijn dat je ons zo laat kennis maken met jouw gezin.
    fijne week, lieve groet Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Mooie post! Wees maar trots op elkaar!
    Groet Kiki

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ik lees je post nu pas en ben diep onder de indruk. Wat heb je dat mooi omschreven zeg. Het lijkt me heel heftig om 2 kinderen met autisme te hebben. Alles moet denk ik volgens een vaste structuur. De buitenwereld weet het inderdaad altijd heel goed te vertellen, ik heb er zelf ook ervaring mee. Onze oudste is ook door de molen gegaan en is ook getest, omdat ze afwijkend gedrag heeft en leerproblemen. Iedereen, zelfs op school deden ze het af als: zo is ze nu eenmaal. Gelukkig weten we nu wat er met haar aan de hand is. het is een moeilijk woord en het komt weinig voor, maar nu weten we waardoor het komt dat ze zich af en toe heel kinderlijk en naief gedraagt en alles vergeet en snel afgeleid is. Het blijft lastig, want er moet heel veel geschipperd worden.
    Mooi dat jij je gevoelens omschreven hebt. Top en super dat hij zijn spreekbeurt zo goed gedaan heeft. Een dikke pluim voor hem (en voor jou voor het meehelpen).
    liefs, Martine

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ik vind het erg moedig van je hoor dat je zo schrijft. Ik kan er zelf niet over meepraten maar als ik alle reacties hier lees ben je dus zeker niet de enige en herkennen veel je verhaal.
    Super knap van zijn spreekbeurt, wat zal jij trots zijn geweest!

    Groetjes Wilianne

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ik was even minder actief op blog en heb wat posten van je gemist Monica, dus even reageren bij deze openhartige post.
    Het lijkt me heel wat energie kosten om hier een weg in te vinden, om te zorgen voor balans en een evenwichtige omgeving die zo belangrijk is .....voor ieder kind...maar voor de jouwe in het bijzonder.
    Wat fijn dat je die weg gevonden heb en dat het zo goed gaat met je kinderen. Wat kan je dan trots zijn.
    Ook je post over koffie heb ik als een echte koffieleut met plezier gelezen. Wij hebben een espressomachine die de koffiebonen voor iedere kop koffie vers maalt en ik gebruik 100% Arabicabonen. Wij hebben heel wat soorten geprobeerd en vinden die van de L*idl het lekkerst.
    Je heb ook weer mooie kringloopvondsten gedaan.
    Nu lekker genieten van het mooie Lenteweer. Wij gaan wat tuinklussen doen dit weekend.
    Fijn weekend en een lieve groet, Mea

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Hey Monica, heel dapper dat je erover vertelt hebt en wat betreft de reacties van mensen, daar hoef je (helaas) niet veel voor te doen, een vooroordeel is zo geveld.
    Ook hier een diagnose van pdd-nos waar dochterlief t volstrekt niet mee eens is....zoals ze zei, als ze t goed hadden geargumenteerd had ik er open voor gestaan. Er zitten veel raakvlakken maar een aantal dingen klopten niet, vond ik ook. Ze heeft helaas een paar traumatische ervaringen moeten doorstaan en dat zou aan t autisme te wijten zijn volgens t ggz....manlief heeft ook een onderzoek ervoor gehad en waarschijnlijk heeft hij asperger maar is lastig om die diagnose met alle zekerheid te stellenomdat op die leeftijd ook een hoop aangeleerd gedrag kan zijn maar ik ben trots op die 2 net zoals jij met alle recht trots bent op allemaal. Laat mensen aubkletsen...doen ze toch wel...alleen mensen die er toe doen weten wat er speelt en doen daar ook de moeite voor
    lieve groet Brigitte

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Ja ik vond het heel interessant Monica. Ik kwam per toeval/Pinterest op je blog en heb urenlang gekeken en gelezen. Wat heb je een mooi blog en wat schrijf je leuk over wat je allemaal doet in en voor je geweldige huis. En toen kwam ik aan bij je blog over autisme...........en toen moest ik huilen. Wees blij met je twee mooie zoons Monica, de mijne leeft niet meer. Hij verloor zijn gevecht met depressiviteit.
    Lieve groet van Martine

    BeantwoordenVerwijderen