Dag 2 in Venetië; Murano, Burano en San Michele.

Onze tweede dag hebben wij besteed aan het verkennen van de eilanden in de Lagune.

Een tochtje naar deze eilanden vormt een welkome afwisseling na de drukte van de stad.

Wachten op de vaporetto bij Fondamente Nuove

op de noordelijke kade van Venetië.

Vanaf ons hotel was dit maar 10 minuutjes lopen.

Achter mij kun je San Michele (het dodeneiland) al zien liggen.

Foto van onderweg, ik kan niet meer terugvinden wat het grote imposante gebouw is,

maar het was prachtig.

San Michele en Murano zijn duidelijk te zien vanaf deze kade.

San Michele

Wij vaarden eerst naar Murano.

Murano ligt op 1,5 km. van Venetië en is het grootste eiland in de lagune.

Murano is bekend om het glas.

Tegen het eind van de 13de eeuw begon het eiland zich te specialiseren in de glazenierskunst.

In 1291 werden alle Venetiaanse glasblazers uitgenodigd zich op Murano te vestigen.

Dit gebeurde uit veiligheidsoverwegingen, men was bang voor brand,

die in Venetië met zijn houten huizen rampzalige gevolgen zou kunnen hebben.

Historisch gezien heeft Murano zijn voorspoed geheel te danken aan glas.

Enkele fabrieken op het eiland zijn verlaten,

maar er wordt nog altijd in grote hoeveelheden aan glas geproduceerd.

Hoewel er veel kitsch in omloop is (soms geïmporteerd uit het verre oosten)

verkoopt men ook mooi glaswerk.

Overal op het eiland vind je dit soort winkels.

Wij besloten eerst even lekker te gaan wandelen en de omgeving te verkennen.

Voor mij altijd absoluut een fotomoment, zo'n waslijn.

Even een heerlijke cappuccino nuttigen, daar waren we wel aan toe.

Boten liggen hier naast elkaar afgemeerd aan de oevers.

Natuurlijk bezochten wij ook een glasblazerij met winkel.

Demonstratie van een glasblazer.

Geweldig om te zien hoe deze man met een ijzeren staaf

een 'klodder' gesmolten glas (van 1000 graden celsius) uit de oven haalt

en binnen no time omtovert in een perfect paard.

We wandelen weer verder, het is hier zo mooi en zo rustig!

Basilica dei Santi Maria e Donato.

Met een hoge klokkentoren en rijk versierd apsisgedeelte, 12de eeuw.

Het mooiste gebouw van het eiland.

Tijd om door te varen naar het volgende eiland Burano.

De bloei van Burano begon in de 16de eeuw, toen Burano het centrum werd van de kantproduktie.

Het eiland ligt in de noordelijke uithoek van de lagune, op ongeveer 9 km van venetië.

Burano valt pas sinds 1923 onder Venetië.

De scheve klokkentoren van de kerk San Martino op het eiland is al van verre te zien.

Op dit eiland vind je geen imposante paleizen, maar een uniform geheel 

van huizen die allemaal even hoog zijn en in vrolijke kleuren zijn geschilderd.

Het schijnt dat het vroeger de taak van de vrouwen was de diep rode, fel groene 

of intens blauwe kleur van de huizen te onderhouden.

De mannen waren op zee, de stralende kleuren maakten de vissers mogelijk,

hun huis al van verre te herkennen.

Burano is beroemd om zijn kantwerk, een kunst die van moeder op dochter overgaat.

Tegenwoordig zijn er nog maar weinig vrouwen die zich bezighouden 

met de vervaardiging van kant.

Het maken van een ooit zo gewild produkt vergt veel geduld en vaardigheid.

Kant was ooit het symbool voor hoge sociale status.

Tegenwoordig is het echte kant van Burano een luxe.

Een tafelkleed kost tien handwerkers drie jaar werk,

wat de extreem hoge prijzen verklaart.

De laatste kantwerkers, die nog volgens de oude traditie werken,

denken dat hun kunst met hen zal sterven.

Er wordt nog steeds veel kant en linnen verkocht.

Het meeste wordt tegenwoordig geïmporteerd uit het verre oosten.

Verder zijn er op het eiland veel trattoria's met terrasjes waar je verse vis kan eten.

Burano is een prachtig eiland, ik had het niet willen missen.

We varen weer terug, om onderweg nog een stop te maken op het eiland San Michele.

San Michele, het met cipressen begroeide en door hoge terracottamuren

omgeven dodeneiland ligt tegenover Fondamente Nuove.

In 1826 werd op San Michele het kerkhof van Venetië aangelegd,

omdat onder Napoleon was bepaald dat de doden om hygiënische redenen,

ver van de levenden moesten worden begraven.

De begraafplaats zelf beslaat bijna het hele eiland.

Sommige graven zijn verwaarloosd,

maar de meeste zijn goed onderhouden en voorzien van bloemen.

Tegenwoordig wordt er niet meer begraven op het dodeneiland,

waar geen grafzerk meer bij kan, maar op het vasteland.

Ontzettend toevallig dat ik hier een foto heb genomen, die ik 2 posten terug heb geplaatst,

uit het boek 'Venice city of haunting dreams' 

Het kwam me al zo bekend voor, het eiland is heel groot, dus ik vind dit wel bijzonder.

Ik vond het heel indrukwekkend, echt heel mooi.

Carlo niet, die vond het daar niet prettig en werd steeds onrustiger.

We zijn dus weer teruggelopen, maar ik had hier wel wat langer willen blijven.

Toen we weer bij de aanlegsteiger waren, zag ik pas dat je hier geen foto's mocht maken.

Eigenlijk ook wel logisch, want het is natuurlijk niet echt respectvol.

Er liepen genoeg toezichthouders en die hebben mij die foto's zien maken,

maar zeiden er niks van, wel meer mensen deden dat.

Ik heb nog wel even getwijfeld om ze te plaatsten, maar ik wil er toch een paar laten zien.

We vaarden terug naar de overkant Fondamente Nuove en liepen terug naar ons hotel.

Uuh... hoe zijn we ook alweer gelopen op de heenweg?

Natuurlijk verdwaalden we weer in de smalle steegjes,

maar uiteindelijk toch gevonden.

We hebben ons opgefrist om daarna naar de joodse wijk het Ghetto te gaan.

Prachtig de Rialtobrug in de avond, op die brug zijn ook allemaal leuke winkeltjes,

daar zijn we de eerste avond ook nog overheen gelopen.

Nog een mooie foto van een  palazzo, genomen vanaf de vaporetto.

Het Ghetto..

In 1516 besloot de Raad van Tien dat alle Joden in Venetië op een eilandje in Cannaregio moesten wonen.

Christelijke bewakers hielden toezicht op de enige twee toegangspoorten,

Het gebied werd het Ghetto genoemd.

Overdag mochten de Joden het Ghetto uit,

maar ze moesten altijd herkenningstekens en hoofdbedekking dragen.

Pas in 1866 werden alle beperkingen opgeheven.

Van de huidige 500 Joden in Venetië, wonen er slechts 33 in het Ghetto.

De wijk heeft zijn authentieke karakter nog niet verloren.

Er zijn koosjere winkels, een Joodse bakker, een Joodse bibliotheek en twee synagogen.

Ik had deze wijk graag willen bekijken, maar het was avond en natuurlijk donker,

ook begon het vreselijk te regenen.

We hebben heerlijk gegeten bij Gam Gam kosher restaurant

gelegen aan de hoofdingang van het Ghetto.

Bovenste foto van internet.

Heerlijke Israëlische appetizers met falafel.

Het hoofdgerecht was ook heerlijk.

Echt zo lekker gegeten daar en heel betaalbaar, ontzettend vriendelijk personeel.

Wat een fantastische, maar ook vermoeiende dag was dit.

De volgende en tevens laatste dag zijn we naar San Marco gegaan.

We hebben daar de Basiliek, de Campanile en het Dogenpaleis bezocht.

Daarover gaat uiteraard mijn volgende post.

Liefs Monica